بختیار نمی‌میرد، چون او آخرین فریاد دموکراسی ایران در انقلاب ۱۳۵۷ بود. او بود که در شرایطی بس خطیر و علیرغم اینکه پدرش به وسیله پدر محمدرضا شاه کشته شده بود، ۲۵ سال پس از دولت قانونی دکتر مصدق، نخست‌وزیری آخرین دولت مشروطه ایران را بر عهده گرفت.
چهل‌و پنج سال از روزی می‌گذرد که دکتر شاپور بختیار با تشکیل دولت ملی خود به خودکامگی بیست‌وپنج‌ساله محمد رضاشاه پایان داد و سد سکوتی را که بنابر اوامر ملوکانه علیه دکتر محمد مصدق ایجاد شده بود، شکست؛ در اولین فرصت به احمد‌آباد رفت و با تجدید عهد با رهبر نهضت ملی ایران بر کودتای ننگین ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ خط بطلان کشید.
آنروز که علی خامنه‌ای حکم قتل دکتر شاپور بختیار را داد و آدمکشان حرفه‌ای خود را به پاریس فرستاد، نمی‌دانست که با آن جنایت خوفناک، دارد تیشه به ریشه حاکمیت دینی میزند؛ زمینه نابودی رژیم ضد انسانی جمهوری اسلامی را فراهم می‌سازد و آنرا با خود بسوی سیاه‌چال تاریخ سوق می‌دهد.
چیزی که واقعاً دلم می‌خواهد این است که زنده باشم و ببینم که پیکر پدرم، دکتر بختیار و سرهنگ عزیر مرادی که از افسران وطن‌پرست کشور بود و در ترکیه ترور شد را به ایران برگردانیم. پدرم و سرهنگ عزیز مرادی را به خاک ایران بسپاریم و خاکستر دکتر بختیار را همانطور که آرزو داشت به دامنه کوه‌های بختیاری.
نزدیک هفتاد سال از سقوط دولت دکتر محمد مصدق در پی کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ می‌گذرد. هفتاد سال پی در پی به استثنای ۳۷ روز نخست وزیری دکتر شاپور بختیار، کارنامه و خاطره مصدق زیر ضربه‌های سهمگین حکومت‌های شاه و آخوند بوده است. هم شاه و هم خمینی و هم آستان بوسان پیشین و کنونی‌شان هرگز در تخریب مصدق فروگذاری نکرده‌اند.
یکی از پارامترهایی که جمهوری اسلامی برای ایجاد تفرقه و تقسیم ملت ایران به خودی و غیر خودی از پس غائله‌ی ۵۷ و به محض در دست گرفتن قدرت از آن سوءاستفاده نمود موضوع حجاب اجباری است.
مسأله‌ای که با گذشت سال‌ها از برقراری حکومت ایدئولوژیک دینی روز به روز بغرنج‌تر شده و اختلافات مردم ایران را گسترش داده است تا جایی که بحث حجاب بارها منجر به شعله‌ور شدن آتش خشم عمومی و درگیری ملت ایران با حکومت اسلامی گردیده است.
تقدیم به همه مخالفان واقعی رژیم اسلامی حاکم بر ایران که تنها راه رهایی ملت ایران را در نابودی رژیم می‌بینند و مبارزه می‌کنند، و برای فردای ایران برنامه‌ریزی می‌کنند.
ایران هرگز نخواهد مرد
