بختیار نمی‌میرد، چون او آخرین فریاد دموکراسی ایران در انقلاب ۱۳۵۷ بود. او بود که در شرایطی بس خطیر و علیرغم اینکه پدرش به وسیله پدر محمدرضا شاه کشته شده بود، ۲۵ سال پس از دولت قانونی دکتر مصدق، نخست‌وزیری آخرین دولت مشروطه ایران را بر عهده گرفت.
اساسا زمانی که نظم سیاسی به مخاطره می‌افتد؛ تاریخ را مورد توجه قرار می‌دهند. تاریخ تکرار نمی‌شود، اما درس می‌دهد. اما در چنین روزی نه تنها نگاهی به تاریخ نشد که چگونه در زمان مشروطه «اندیشه» نظم سیاسی را بنا نهاد بلکه گرفتار«جهلی مطلق» شدند و به جای رجوع به تاریخ به جهالت تکیه کردند و «جمهوری اسلامی» را بدون محتوا بر کشور حاکم کردند که امروز در خارج از ایران بام تا شام برنامه ریزی برای ترور می‌کند یا در داخل ایران با شلیک مستقیم گلوله به سر صاحبان مملکت جان عزیزترین فرزندان ایران را می‌گیرد.
ایران هرگز نخواهد مرد
