نزدیک هفتاد سال از سقوط دولت دکتر محمد مصدق در پی کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ می‌گذرد. هفتاد سال پی در پی به استثنای ۳۷ روز نخست وزیری دکتر شاپور بختیار، کارنامه و خاطره مصدق زیر ضربه‌های سهمگین حکومت‌های شاه و آخوند بوده است. هم شاه و هم خمینی و هم آستان بوسان پیشین و کنونی‌شان هرگز در تخریب مصدق فروگذاری نکرده‌اند.
یکی از پارامترهایی که جمهوری اسلامی برای ایجاد تفرقه و تقسیم ملت ایران به خودی و غیر خودی از پس غائله‌ی ۵۷ و به محض در دست گرفتن قدرت از آن سوءاستفاده نمود موضوع حجاب اجباری است.
مسأله‌ای که با گذشت سال‌ها از برقراری حکومت ایدئولوژیک دینی روز به روز بغرنج‌تر شده و اختلافات مردم ایران را گسترش داده است تا جایی که بحث حجاب بارها منجر به شعله‌ور شدن آتش خشم عمومی و درگیری ملت ایران با حکومت اسلامی گردیده است.
نهضت مقاومت ملی ایران زادروز فرخندهٔ مصدق را به عموم ملت ایران تهنیت می‌گوید و یاد شخصیت والایی را گرامی می‌دارد که از سنین کودکی؛ ۹ سالگی، با عشق به میهن برای آزادی و سربلندی ملت ایران زیست و تمام عمر خود را صرف اعتلای مشروطیت و حکومت قانون در کشور کرد.
مصدق سمبل راستی در بیان و اصالت در عمل و صمیمیت نسبت به هم‌وطنان ایران‌دوست بود؛ نه‌تنها همواره از وزرا و سایر همکاران خود به نیکی سخن می‌گفت؛ بلکه به مخالفین خویش نیز با ادب و احترام اشاره می‌نمود؛ اما با دشمنان استقلال و شکوفایی ایران با اراده‌ای استوار و سخت‌گیرانه مقابله می‌کرد.
امروز به‌روشنی قابل‌استنباط است که مقابلـه ملت؛ مقابله حتى توده‌ها، علی‌رغم نفوذ مزمـن آخوندی با رژیم ضدملی ولایت‌فقیه و نا فرهنگی که تکیه‌گاه آن است با تابناک‌ترین شکل «بازگـشـت بـه هویت ملی» آمیخته است و این خود که قطعاً از چشم تیزبین سیاست پردازان دنیا دور نیست فرصت مغتنمی است به بود تأکید بر این واقعیـت که به بازی گرفتن سرنوشت ملتی با چنین احساس و خودآگاهی آسان نیست.
پانزدهم اسفند، سالروز تیراندازی به مردم در میدان بهارستان در سال ۱۳۲۳ خورشیدی (ششم مارس ۱۹۴۵) است. در این روز بسیاری از مردم و دانشجویان دانشگاه تهران به خانه دکتر مصدق که دو روز...
دكتر محمد مصدق استاد دانشگاه، سياستمدار، دولتمرد و ايراندوست نامدار، دشمن سرسخت استعمار ملل و سلطه گری، رهبر جنبش ملي كردن صنعت نفت ايران و رئيس دولت در سالهاي 1330، 1331 و پنج ماه اول سال 1332 چهاردهم اسفند 1345 در بيمارستان نجميه تهران (خيابان حافظ ـ کمي پايين تر از خيابان جمهوری اسلامی) فوت شد و دولت وقت اجازه برگزاری مراسم ترحیم اورا نداد و جز یک اعلامیه چند سطری دولتی، مطبوعات از انتشار هرگونه خبر و مطلب دیگر در آن زمینه ممنوع شده بودند.
می‌خواهم از وقایعی که اواخر سال ۱٣۵۷ بر مملکت گذشت بیشتر از این بگویم. فراموش نکرده‌ایم که اوایل دی ماه ۱٣۵۷ نه تنها نخست وزیر نظامی ایران ارتشبد ازهاری در میان موج‌ها و طوفان‌های تاریخی مملکت و زیر فشار شکننده اعتراض‌های مردم دچار سکته قلبی شده بود، بلکه خود ایران عزیز نیز در اثر ضربه‌های مداوم و کوبنده انقلاب می‌رفت تا دچار فلج کامل شود.
باز هم ۲۲ بهمنی آمد. این‌همه ۲۲ بهمن‌ها آمدند و رفتند. این‌همه آن خودی‌ها( بقول خودشان) از جلال خودساخته‌شان گفتند و آن‌همه هم آن غیر خودی‌ها (بقول آنها) از زوال نزدیکِ خودی‌ها نوشتند.
ایران هرگز نخواهد مرد
