دسته: مقالات

شعار «النصر بالرعب» در میان اوباش جمهوری اسلامی این روزها بیش از دو دههٔ اخیر مورداستفاده قرار می‌گیرد، روزهایی که حکومت بیشترین سعی خود را کرده تا با ایجاد فضای هراس‌انگیز در دل جامعهٔ ایران با نام خدای دهه شصت اعلان حکومت‌نظامی «لا حکم الا لله» کند و با وحشی‌گری تمام جنایات «خدای دهه شصت»۱ را به‌صورت سیستماتیک تکرار نماید، و به‌قول‌معروف ضربه شصتی به جامعهٔ ایران نشان دهد.

بختیار با زندگی اش و راهی که پیش پای مردم گذاشت ثابت کرد که جبری در تاریخ نیست. او در پاسخ این سؤال که “شما برای اجرای برنامه ها یتان روی چه نیروئی حساب میکردید گفت:

‏”در جواب شما میگویم من روی نیروی حقیقت وبالاتر از همه چیز حرمت بقانون تکیه کرده بودم.”

‏نیروی حقیقت و حرمت به قانون راه آن روز بختیار و راه امروز ماست.

بختیار نمی‌میرد، چون او آخرین فریاد دموکراسی ایران در انقلاب ۱۳۵۷ بود. او بود که در شرایطی بس خطیر و علیرغم اینکه پدرش به وسیله پدر محمدرضا شاه کشته شده بود، ۲۵ سال پس از دولت قانونی دکتر مصدق، نخست‌وزیری آخرین دولت مشروطه ایران را بر عهده گرفت.

چیزی که واقعاً دلم می‌خواهد این است که زنده باشم و ببینم که پیکر پدرم، دکتر بختیار و سرهنگ عزیر مرادی که از افسران وطن‌پرست کشور بود و در ترکیه ترور شد را به ایران برگردانیم. پدرم و سرهنگ عزیز مرادی را به خاک ایران بسپاریم و خاکستر دکتر بختیار را همانطور که آرزو داشت به دامنه کوه‌های بختیاری.

فایل صوتی پیام دکتر مصدق به مناسبت ۳۰ تیر «روز سی‌ام تیر در تاریخ مبارزات مُمتد ملّت ایران فراموش نشدنی است، زیرا در این روز تمام افراد ملت، از هر طبقه و مقام، در...

هادی بهزاد گاه در قاموس تاریخ کلمات “پیروزی” و “شکست” از این پوستهٔ خشک لغات بیرون می‌آیند و یکی جای دیگری را پر می‌کند. زبان تاریخ از “شکست‌هایی” روایت دارد که راه بر پیروزی‌های...