نویسنده: مدیر سایت

۱۷ بهمن ۱۳۵۷، ۳۲مین روز  نخست وزیری ۳۷ روزه زنده یاد دکتر شاپور بختیار، ۲ رخداد تاریخی که هر دو به نوعی برای امروز ما در مبارزه برای گذار از  رژیم اخوندهای فاشیست مفید...

تحلیل پدیده انقلاب برای نسلی که در وقوع آن نقش داشته و تبعات شدید آن را متحمل شده، چالشی ذهنی، روحی و اخلاقی به همراه دارد. از نظر ذهنی، تحلیلگر باید خود را از نفوذ پیشداوری های حاکم بر افکار عمومی دوره مورد نظرش برهاند و با واقعه طوری برخورد کند که انگار بار اول است که از آن آگاه می شود.

از نظر روحی نگاه تحلیلگر باید عاری از احساسات در مورد نقش آفرینان واقعه باشد و این کار ساده ای نیست؛ زیرا انقلاب زندگی تک تک اعضای یک جامعه را آن چنان دگرگون می کند که مشکل می توان نسبت به عاملان آن بی تفاوت ماند.

شانزدهم دیماه امسال در حالی فرامی‌رسد که فریاد زنان و مردان آزاده‌ی کشور، خواسته‌ی ملت را برای پایان دادن به حاکمیت دینی و سرنگونی نظام فاسد و بیگانه با تاریخ و فرهنگ ایرانی را از خیابان‌ها به آخرین گوشه‌‌های بیت رهبری رسانده است.

چهل‌و چهار سال از روزی میگذرد که دکتر شاپور بختیار با تشکیل دولت ملی خود به بی‌احترامی به قانون اساسی مشروطه که بعد از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ اِعمال‌می‌شد پایان داد و با فوریت در امر آزادی مطبوعات، تأمین آزادی‌های فردی و اجتماعی و ارائه‌ی برنامه‌ی دولت که با کلیه‌ی خواسته‌های جبهه ملی هم‌خوان بود، کشور را در مسیر تحقق حاکمیت ملت قرار داد.

“من اول انسانم، بعد ايرانيم و بعد مسلمانم”. اين سخنانی بود که دکتر شاپور بختيار کمتر از يک سال پس از انقلابی که به حکومت سی و هفت روزه او پايان داد در تظاهراتی در هايد پارک لندن برای چند هزار ايرانی بر زبان آورد. اگر چه اين سخنان آن گونه که از متن نوار سخنرانی بر می آيد با غريو شادی و تاييد حاضرين مواجه شد، عنوان چنين سخنانی با فضای سياسی و اجتماعی آنروز ايران سازگاری نداشت.

دولت اسلامی تنها در حد شهر قم آزاد است. ما برای آیت الله در شهر قم دیواری خواهیم کشید که او هم در آنجا واتیکان کوچکی داشته باشد (شاپور بختیار ۱۴ بهمن ۱۳۵۷) در...