عبدالرحمن برومند در روستای ” گز” از دهستان ” برخوار ” اصفهان چشم به جهان گشود. پس از پایان تحصیل دبیرستانی، در دانشگاه تهران رشته حقوق قضایی را به اتمام رسانید و برای ادامه تحصیل عازم سوئیس شد۱۳۲۹/۱۹۵۰. دکترای حقوق را از دانشگاه ژنو دریافت نمود (۱۳۳۵/۱۹۳۶). موضوع رساله دکتری او بررسی و حلٌ تضاد میان اصل حاکمیت ملٌی و تعهدات بین المللی یک دولت ملٌی بود. وی این موضوع را در چارچوب تشکیل بازار مشترک اروپایی فولاد و زغال سنگ، که نطفه آغازین اتحادیه اروپای امروز بود، بررسی نمود.
در همان سال استادان عبدالرحمن برومند از او دعوت کردند تا به عنوان کارشناس حقوقی در مراجع بین المللی مشغول به کار شود. وی بازگشت و خدمت به وطن را ترجیح داد.
دوران دانش اندوزی عبدالرحمن برومند مقارن بود با نهضت ملٌی کردن نفت به رهبری دکتر محمد مصدق. برومند بی درنگ دل به اصول نهضت ملّی سپرد و از رهروان راه مصدق شد. پس از بازگشت از اروپا به صف یاران مصدق در جبهه ملٌی پیوست. در سال ۱۳۳۹/۱۹۶۰ دو بار از سوی جبهه ملٌی نامزد نمایندگی مجلس شورای ملٌی از اصفهان شد اما هر دو بار از انتخاب او جلوگیری به عمل آمد. بار دوم در واکنش در برابر مداخله کارگزاران دولتی در امر انتخابات به ایراد سخنرانی های صریح و آزادی طلبانه علیه دستگاه حاکم پرداخت و در پی تظاهرات چندین هزار نفری مردم به سود او و علیه انتخابات فرمایشی، سازمان امنیٌت وی را شبانه بازداشت کرد و روانه تهران نمود. وی بالاجبار ساکن تهران شد و در آن شهر به وکالت دادگستری مشغول شد.
در سال ۱۳۴۲/۱۹۶۳ برومند به عضویت شورای جبهه ملٌی انتخاب شد، امٌا چون اختناق از این پس به اوج رسید عملأ امكان فعالیت سیاسی از ميان رفت. برومند و دوستانش كه اعتقادی به مبارزه مسلحانه نداشتند، به ناچار انزوای سیاسی را بر هرگونه همکاری با استبداد ترجیح دادند. اواخر سال ۱۳۵۶ بار دیگر جبهه ملٌی به فعالیت و تجدید سازمان پرداخت و دکتر برومند به عضویت شورای مرکزی برگزیده شد. دوستی و همکاری برومند با شاپور بختیار از سنگر جبهه ملٌی و پس از کودتای ۲۸ مرداد آغاز شد و بیش از سی سال تا به هنگام شهادتش ادامه داشت. وی در سختی ها، مصایب و محرومیٌت ها یار وفادار بختیار بود. او از نادر اعضای شورای جبهه ملی بود که مقاومت بختیار در برابر خمینی و حکومت مذهبی را تأیید کرد و به حمایت از وی برخاست. زمانی که شورای جبهه ملی عضویت شاپوربختیار را به علت قبول نخست وزیری لغو نمود، دکتر برومند به اعتراض شورا را ترک نمود.
در بهمن ماه ۱۳۵۷ برومند به فرانسه اعزام شد تا مقدمات ملاقات بختیار و خمینی را فراهم سازد. این ملاقات هرگز صورت نگرفت زیرا خمینی آن را مشروط به استعفای بختیار از مقام نخست وزیری کرده بود. شرطی که برای بختیار پذیرفتنی نبود چون وی به عنوان نخست وزیر دیدار با خمینی را لازم می دانست نه به عنوان یک شهروند عادی. هنگام سقوط دولت بختیار برومند در پاریس بود؛ همان سفر کوتاه مبدل به تبعید دایم شد . برومند با تکیه بر ثروت موروثی خود و همسرش پریدخت کازرانی زندگی می‌کرد. با ورود بختیار به پاریس در مرداد ماه ۱۳۵۸ دو یار دیرین دست در دست هم مبارزه را آغاز کردند. برومند آپارتمان شخصی خود را در اختیار بختیار گذاشت. این همان آپارتمانی بود که در ٢٥ تیر ماه ۱۳۵۹ مورد حمله انیس نقاش، تروریست لبنانی که در استخدام دولت جمهوری اسلامی بود، و همکارانش قرار گرفت. نقاش مأموریت داشت دکتر بختیار را، که در آن زمان از محبوبیت بی سابقه ای در ایران برخوردار بود، به قتل برساند. در این حمله یک پلیس و یک بانویی که همسایه دکتر بختیار بود به قتل رسیدند. و در همان مکان بود که نهضت مقاومت ملٌی ایران، اولین سازمان طرفدار دموکراسی و مخالف با جمهوری اسلامی، پی ریزی شد(۱۴ مرداد ۱۳۵۹).
برومند در تشکیل و تکوین نهضت دوش به دوش دکتر بختیار و یاران او، نقش مؤثری ایفا کرد. او می دانست که مبارزه با نظام جمهوری اسلامی وی را در معرض حملات این نظام قرار می دهد و آگاهانه خطر این مبارزه را پذیرفت. تروریست های رژیم تهران، روز بیست و نهم فروردین ۱۳۷۰ وی را در مقابل آسانسور ساختمانی که آپارتمان مسکونی وی در آن قرار داشت با ضربه های متعدد کارد از پای درآوردند. برومند خود آرمان سیاسی اش را بدین شرح بیان می کرد: ” حاکمیت ملٌی و استقرار آن در مملکت هدف نهضت مقاومت ملٌی ایران است. مفهوم حاکمیت ملٌی این است که مردم در داخل کشور از آزادی و دموکراسی بهره مند باشند و در صحنه بین المللی از استقلال. منظور از دموکراسی حکومت اکثریت است با رعایت کلیه حقوق سیاسی و اجتماعی اقلیت به نحوی که اقلیت مجال و امکان اکثریت شدن را داشته باشد. این هدف جدیدی نیست. هدف میهن پرستان و آزادیخواهان مملکت قبل از جنبش مشروطیت نیز همین بود.”
عبدالرحمن برومند توجه به سیاست را از وظایف هر شهروند می دانست. شیفته تاریخ بود و به ادبیٌات ایران بسیار دلبستگی داشت. دوستی را ارج می نهاد و به یاران خویش وفادار بود. به خانواده و خویشانش مهر می ورزید، امٌا سربلندی ایران و آزادی و حقوق مردم هدف مقدس زندگی اش بود، هدفی که سرانجام در راه آن جان باخت.
یکی از اهداف تشکیل بنیاد عبدالرحمن برومند و طرح “امید”، یادبودی در دفاع از حقوق بشر، هشدار به حکام خودکامه ای است که به حریفان سیاسی خود با دشنه و گلوله پاسخ می‌دهند، هشدار تا بدانند که اعمال خشونت و حذف حریف به مبارزه برای حق و آزادی پایان نمی‌دهد. چرا که ظلمی که بر قربانیان رفته است وجدان ملی را به چالش می طلبد و به محرکی قوی در تداوم مبارزه برای آزادی و حقوق بشر تبدیل می‌گردد.
