پیام دکتر شاپور بختیار به مناسبت روز جهانی کارگر

از سال ۱۸۸۶ که کارگزان در شیکاگو برای گرفتن حقوق صنفی خویش به پا خاستند تا تنوانستند گامی در جهت بهبود شرایط کار و میزان مزد و روابط خود با کارفرما بردارند تا به امروز همه ساله روز اول ماه مه به یادبود آن حرکت گروهی و حق طلبانه به نام روز کارگر در تمام جهان جشن گرفته می‌شود.

برگزاری جشن اول ماه مه بدان جهت است که بر خدمت یکی از ارکان مهم جامعه یعنی کارگر تولید کننده ارج گزارده شود و از این نیروی عظیم که همه قوای خود را برای پیشبرد و تقویت بنیه اقتصادی جامعه به کار می‌گیرد؛ تجلیل به عمل آید. کمتر کسی مثل من که سالیان دراز از عمر خود را دست کم میان کارگران ایرانی گذرانده‌ام و در حد توان خویش زمینه‌های بهتر زیستن را جهت کارگران و خانواده آنان پی افکنده‌ام می‌تواند تلخی چنین روزی را که میلیون‌ها کارگر ایرانی بیکارو سرگردان هستند درک کند. برای من جای بسیار تأسف است که به کارگران غیرتمند ایرانی در موقعی پیام شادباش می‌فرستم که کارخانه ها تعطیل، کارگرها بیکار و فقر و بیماری که حاصل اجرای برنامه اقتصاد توحیدی و سپردن سرنوشت کارگران زحمتکش به دست رجاله‌ها است و سراسر کشور عزیزمان ایران دچار رکود و وقفه گردیده است.

من برای کارگران ایران و خانواده آنان آرزوی سعادت و سلامت دارم و می‌دانم که رهایی از این بندهای گران که بر دست و پای آنان بسته شده است فقط با اتفاق و همبستگی و حرکت جمعی و گروی امکان پذیر است: به امید آن روز که به جای صدای رگبار گلوله و ناقوس‌های مرگ ، نوای دل انگیز آزادی و آزادگی به گوش برسد و چرخهای اقتصاد کشور به کار افتد و کار و کوشش و جنبش و حرکت، جانشین این حرکت مرگبار گردد. در ایران آباد و آزاد فردا ارج کار و کارگر صورت نوینی به خود خواهد گرفت. کارگران از این‌رو ارجمند و سرافراز خواهند بود که در جامعه آینده هر فرد به اندازه ارزش کارش می‌تواند انتظار پاداش و دستمزد داشته باشد. دوران انگل‌ها و دلالان سیاسی و اقتصادی باید برای همیشه در کشور ما پایان یابد. این یکی از اصول اندیشه‌های دائمی من بوده و امروز نیز مثل همیشه شدیدا به آن پایبندم .

ایران هرگز نخواهد مرد