شبی دل
بود و دلدار
خردمند
|
|
دل از دیدار
دلبر شاد و
خرسند
|
که
با بانگ
«بنان» و نام «ایران»
|
|
دو چشمم شد
زشور عشق، گریان
|
چو دلبر
شور اشک شوق
را دید
|
|
به شیرینی،
زمن مستانه
پرسید
|
بگو جانا
که مفهوم وطن
چیست؟
|
|
که
بی مهرش، دلی
گر هست، دل نیست!
|
به زیر
پرچم ایران
نشستیم
|
|
و در را جز به
روی عشق بستیم
|
به یمن
عشق، درّ ناب
سفتیم
|
|
و در وصف وطن
اینگونه
گفتیم:
|
وطن یعنی
درختی ریشه
در خاک
|
|
اصیل و سالم
و پربهره و
پاک
|
وطن خاکی
سراسر
افتخار است
|
|
که
از «جمشید» و
از «کی» یادگار
است
|
وطن یعنی
سرود پاک
بودن
|
|
نگهبان
تمام خاک
بودن
|
وطن یعنی
نژاد آریایی:
|
|
نجابت،
مهرورزی،
باصفایی
|
وطن یعنی
سرود رقص آتش
|
|
به استقبال
نوروز فرهوش
|
وطن، خاک
اشو «زرتشت»
جاوید
|
|
که
دل را میبرد
تا اوج خورشید
|
وطن یعنی
«اوستا»
خواندن دل
|
|
به آیین
«اهورا» ماندن
دل
|
وطن «شوش»
و «چغازنبیل»
و «کارون»
|
|
ارس، زایندهرود
و موج جیحون
|
وطن تیر و
کمان «آرش»
ماست
|
|
سیاوشهای
غرق آتش ماست
|
وطن
فردوسی و
شهنامهی
اوست
|
|
که
ایران زنده
از هنگامهی
اوست
|
وطن آوای
«رخش» و بانگ
«شبدیز»
|
|
خروش رستم و
گلبانگ پرویز
|
وطن شیرین
خسرو پرور
ماست
|
|
صدای تیشهی
افسونگر
ماست
|
وطن چنگ
است بر چنگ «نکیسا»
|
|
سرود
«باربد»ها
خسرو آسا
|
وطن نقشونگار
تخت جمشید
|
|
شکوه
روزگار تختجمشید
|
وطن
منشور آزادی
کورش
|
|
شکوه جوشش
خون سیاوش
|
وطن خرم ز
دین «بابک»
پاک
|
|
که
رنگین شد
زخونش چهرهی
خاک
|
وطن یعقوب
لیث آرد پدیدار
|
|
ویا نادرشه
پیروز افشار
|
به یک
روزش طلوع
مازیار است
|
|
دگر روزش
ابومسلم به
کار است
|
وطن یعنی
دو دست پینه
بسته
|
|
به پای دار
قالیها
نشسته
|
وطن یعنی
هنر، یعنی
ظرافت
|
|
نقوش فرش در
اوج لطافت
|
وطن در هیهی
چوپان «کرد»
است
|
|
که
دل را تا بهشت
عشق برده است
|
وطن یعنی
تفنگ «بختیاری»
|
|
غرور ملی و
دشمن شکاری
|
وطن یعنی
«بلوچ» با
صلابت
|
|
دلی عاشق،
نگاهی با
مهابت
|
وطن یعنی
خروش «شروه»
خوانی
|
|
زخاک پاک میهن
دیدهبانی
|
وطن یعنی
بلندای
دماوند
|
|
زقهر ملتش
ضحاک دربند
|
وطن یعنی
«سهند» سرفرازی
|
|
چنان ستار
خانش پاکبازی
|
وطن یعنی
سخن، یعنی
خراسان
|
|
سرای
جاودان عشق و
عرفان!
|
وطن گلواژههای
شعر خیام
|
|
پیام
پرفروغ پیر
بسطام
|
وطن یعنی
«کمالالملک»
و «عطار»
|
|
یکی
نقاش و آن یک
محو دیدار!
|
در این میهن
دو سیمرغ است
در سیر
|
|
یکی
شهنامه دیگر
منطقالطیر
|
یکی
«من» را ز دشمن
میرهاند
|
|
یکی
«دل» را به
دلبر میرساند!
|
خراسان
است و نسل
سربداران
|
|
زجان
بگذشتگان در
راه ایران
|
وطن خون
دل عینالقضات
است
|
|
نیایشنامهی
پیر هرات است
|
وطن یعنی
«شفا»،
«قانون»،
«اشارات»
|
|
خرد بنشسته
در قلب
عبارات
|
«نظامی»
خوش سرود آن پیر
کامل:
|
|
«زمین
باشد تن و ایران
ما دل»
|
وطن آوای
جان شاعر
ماست
|
|
صدای تار
باباطاهر
ماست
|
اگر چه
قلب طاهر را
شکستند
|
|
و دستش را به
مکر و حیله
بستند
|
ولی ماییم
و شعر سبز
دلدار
|
|
دو بیت طاهر
و هیهات بسیار
|
وطن یعنی
تو و گنجینهی
راز
|
|
تفأل از
لسانالغیب
شیراز
|
وطن آوای
جان میپرستان
|
|
سخن از
«بوستان» و از
«گلستان»
|
وطن دارد
سرود «مثنوی»
را
|
|
زلال عشق
پاک معنوی را
|
تو دانی
«مولوی» از عشق
لبریز
|
|
نشد جز با
نگاه «شمس تبریز»
|
مرا نقش
وطن در جان
جان است
|
|
همان نقشی
که در «نقش
جهان» است
|
وطن یعنی
سرود مهربانی
|
|
وطن یعنی
شکوه همزبانی
|
وطن یعنی
درفش کاویانی
|
|
سپید و سرخ و
سبزی جاودانی
|
به پشت شیر،
خورشیدی
درخشان
|
|
نشان قدرت و
فرهنگ ایران
|
زعطر خاک
میهن گر شوی
مست
|
|
«کویر
لوت» ایران هم
عزیز است
|
وطن
دارالفنون،
میرزا تقی
خان
|
|
شهید
سرفراز «فین
کاشان»
|
وطن یعنی
بهارستان،
مصدق
|
|
حضوری بیریا
چون صبح صادق
|
زخاک پاک
ما «پروین» بخیزد
|
|
«بهار»
آن یار مهرآیین،
بخیزد
|
که
از جان ناله
با «مرغ سحر»
کرد
|
|
دل شوریده
را زیروزبر
کرد
|
وطن یعنی
صدای شعر «نیما»
|
|
طنین جانفزای
موج دریا
|
زدریای
وطن خیزد همی
دُر
|
|
چو آژیر و چو
دریادار بایندر
|
وطن یعنی
«خزر»، صیاد،
جنگل
|
|
«خلیج
فارس»، رقص
نور، مشعل
|
وطن یعنی
تجلیگاه
ملت
|
|
حضور زنده
آگاه ملت
|
وطن یعنی
دیار عشق و
«امید»
|
|
دیار
ماندگار نسل
خورشید
|
کنون
ای هموطن، ای
جان جانان
|
|
بیا با ما
بگو «پاینده ایران»
|
مصطفی
بادکوبه ای
(امید)
|
|
|