نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران

N A M I R

‏‏چهار شنبه‏، 2022‏/06‏/29

علی شاکری زند

پیام به

سمینار ائتلاف برای آزادی ایران

امروز جز مافیای حاکم بر ایران و دیگر قربانیان ایدئولوژی های پوسیده‌ی توتالیتر همه می‌دانند که نتیجه‌ی سلطه‌ی جمهوری اسلامی بر ایران ویرانی کشور و تباهی زندگی مردم بوده و با ادامه‌ی آن نیز کشور چندهزارساله‌ی ما به سوی نابودی کامل می‌رود.

کسانی که بدون توجه به این واقعیت ها، به دلیل اسارت در بند ایدئولوژی های عهدعتیق خود، به نزاع میان جمهوری و مشروطه دامن می‌زنند افراد غیرمسئولی هستند که یک لحظه هم به ایران و آینده‌ی خطرناک آن نمی‌اندیشند. آنان دچار خودشیفتگی رقت‌آوری هستند که از إحساس چنین مسئولیتی بازشان می دارد.

نجات ایران از چنگال دیو توتالیتاریسم مذهبی درگرو اتحادعمل همه‌ی کسانی است که جز به مردم، به میهن و به آزادی آن نمی‌اندیشند.

برای جلوگیری از ویرانی بیشتر کشور و جامعه و نابودی کامل ایران و بازسازی آن باید همه‌ی امکانات ملی و دموکراتیک برای سرعت بخشیدن به سرنگونی جمهوری اسلامی و پیروزی ملت بکاررود.

پیروزی بر چنین رژیم های خونخوار و قهاری دو شرط لازم و کافی دارد.

این دو شرط عبارت اند از

۱ـ نارضایی مردم به حدی که دیگر قادر به تحمل رژیم حاکم نباشند.

۲ـ وجود نیرویی دلسوز و آگاه که به این نارضایی شکل و جهت داده آن را در مسیر حرکتی هماهنگ و روشمند برای سرنگونی هدایت کند.

از این دو شرط، شرط اول امروز کاملاً تحقق یافته‌است.

تنها شرط دوم است که سرآمدان جامعه باید کمر به تحقق آن ببندند.

امروز دیگر تیرگی وضع ملت ایران به حدی است که این ملت برای مبارزه در راه سرنگونی این رژیم کمال آمادگی را دارد.

مبارزات وسیع و متشکل کارگران از یک سو، معلمان بیدار و مبارز از سوی دیگر، یا مقاومت های همه‌ی اقشار دیگری که حقوق مسلم آنها دستخوش دستبردهای بیشرمانه و بیرحمانه‌ی این رژیم شده، همراه با اعتراضات مکرر و روبه‌گسترش اقشار مختلفی که به دلائل گوناگون در اینجا و آنجا در برابر رژیم صف آرایی کرده‌اند، نشان می دهد که در صورت تحقق یک نیروی متحد و هماهنگ کننده، ملت برای نبرد نهایی آماده است.

آن مدعیان جمهوریخواهی یا مشروطه‌خواهی که به رغم مشاهده‌ی این مبارزات و حتی جانبازی مردم و جوانانی که در اعتراضات به گرانیها، که در واقع اعتراض به ماهیت خود رژِیم بوده، مانند تظاهرات دیماه ۹۶، تیرماه ۹۷ و آبانماه ۹۸ جان باختند، باز همچنان بر سر جدال برای این یا آن شکل رژیم آینده وقت می‌گذرانند و تعلل می‌کنند، در واقع در عالم توهمات شخصی به‌سرمی‌برند و در میدان واقعی مبارزه حضورندارند.

بر مبارزان واقعی و دلسوزان ملت و کشوراست که بدون توجه به بازی های زیانبخش و خسته‌کننده‌ی آنها راه خود را تعیین کنند و هرچه سریعتر در راه اتحادعمل، یعنی اسم رمز پیروزی گام نهند.

بارها گفته و نوشته‌ایم که اسم رمز این پیروزی چیزی جز اتحاد نیست: اتحاد همه‌ی نیروهایی که به سه اصل زیر اعتقاد دارند:

به وحدت ملی ایران واستقلال و تمامیت ارضی کشور،

به حاکمیت ملت و شکل قانونی آن یعنی دموکراسی،

به شرط لازم آن یعنی جدایی دین از حکومت یا نظام لاییک

و هیچ تردیدی نیست که این نیروها اکثریت بزرگ ملت ایران را تشکیل می‌دهند.

شاپور بختیار، قهرمان آزادی ایران، نخستین کسی که پرچم مقاومتی اصولی و دلاورانه در برابر توتالیتاریسم خمینی را برافراشت، نبرد خود را بنام میراث ورجاوند پدران مشروطه یعنی قانون اساسی و پایه‌ی تردیدناپذیر آن : اصل حاکمیت ملی برپاداشت و همو بود که پس از سلطه‌ی دیو توتالیتاریسم دینی بر کشور با تأسیس نهضت مقاومت ملی ایران ادامه‌ی این نبرد را اعلام کرد.

سازمان بختیار نخستین سازمانی بود که پرچم مبارزه علیه خمینی و سلطه‌ی ویرانگر و سهمناک او را برافراشت. این سازمان تا سالیان دراز تنها نیروی سازمانیافته در برابر رژیم ویرانگر حاکم بود و در راه این نبرد قربانیان بسیاری داد که شخص شاپور بختیار و نزدیک ترین یار و همکارش دکتر عبدالرحمن برومند شناخته‌شده‌ترین آنها هستند.

همچنین شاپور بختیار بود که هدف های این نبرد را برای همه به‌روشنی بیان و اعلام کرد و اصول اساسی حاکم بر آن را روشن ساخت.

اگر بازگشت به حاکمیت ملت، چنانکه در قانون اساسی مشروطه بیان شده، و جدایی دین از حکومت یعنی موکراسی لاییک هدف این نبرد است راه تحقق آن اتحادعمل همه‌ی ایراندوستان و آزادیخواهان کشور است که حاضرند برای این منظور مشترک سلیقه های فرعی خود را بطور موقت به ‌کنارنهاده برای برچیدن بساط ارتجاع ضدملی حاکم و تسریع سرنگونی آن از راه یک پیمان ملی که می باید در یک مانیفست ملی به‌دقت و روشنی بیان گردد، به یکدیگر دست اتحاد داده به راه مشترکی گام نهند.

اصول یک مانیفست پیمان ملی

منظور از پیمان ملی، چنانکه گفته‌شد، تعهد نیروهای پیمان در برابر یکدیگر به رعایت حقوق برابر برای هم‌پیمانان و برای همه‌ی ملت ایران در دوران دولت موقت است؛ دورانی که طی آن مشترکاً اداره‌ی کشور را برعهده‌دارند گرچه برای پیشبرد هدف ها و توضیح نظریات خود برای مردم، بویژه در مبارزه‌ی انتخاباتی به‌منظور تشکیل مجلس مؤسسان، می‌توانند برای شهروندان پیشنهادهای متفاوتی داشته‌باشند.

تفاوت هایی مانند رجحان اقتصاد بازار بر اقتصاد اجتماعی ـ سوسیالیسم ـ یا به‌عکس، نمی تواند مانعی برای تدوین چنین مانیفستی باشد زیرا تعیین نوع رژیم اقتصادی ـ اجتماعی کشور مربوط به دوران پس از مجلس موسسان است و در دوران دولت موقت صورت نمی‌گیرد و بعلاوه در نظام های دموکراتیک چنین انتخاب هایی هیچگاه یکسویه و بی‌بازگشت نیست. اینگونه انتخاب ها به ‌ابتکاراحزاب به داوری مردم گذاشته می‌شود و تا زمانی که از پشتیبانی اکثریت برخوردار باشد سیاست های مربوط به آنها بصورت برنامه‌ی دولت ها اجرا می‌شود.

۱ـ از آنجا که مضمون اصلی رژیم آینده یعنی حاکمیت ملی و دموکراسی مبتنی بر آن بنا به فرض اولیه‌ی بالا، مورد اختلاف نیست، آنچه ممکن است ـ گرچه حتمی نیست ـ در میان اتحادکنندگان مورد اختلاف باشد می‌تواند شکل نظام آینده باشد یعنی انتخاب میان یکی از دو شکل مشروطه‌ی سلطنتی و جمهوری.

بنا بر این هدف پیمان ملی و مانیفست پیمان ملی می‌باید پیش از هر چیز نهادن پایه‌های اعتماد و فراهم ساختن لوازم اتحاد میان این دو گرایش باشد.

۲ـ این پندار نادرست که مشروطه‌خواهان و جمهوریخواهان حاضر به اتحاد با هم نیستند از اینجا برمی‌خیزد که تصورمی‌شود اتحاد باید میان توده‌های مشروطه‌خواه و جمهوریخواه صورت گیرد، که در میان هر کدام آنان افراد یکدنده‌ای هستند که می‌گویند مرغ یک پا دارد. اما واقعیت بجز این است.

اتحاد تنها می‌تواند میان نخبگان متعلق به مواضع گوناگون صورت گیرد و این کاملاًشدنی است زیرا آنان معمولاً از دوراندیشی لازم برای توجه به مصالح عالیه‌ی ملی و رجحان آنها بر هدف های گروهی خود برخوردارند.

باز این هم یک قاعده‌ی شناخته شده‌ی دیگر است که اتحادها و ائتلاف های سیاسی میان نخبگان متعلق به مواضع گوناگون نه بطورمستقیم میان آنها بلکه میان نمایندگان مجازشان که بر مسئولیت تاریخی خود آگاهی دارند، صورت می‌گیرد.

شک نیست که پیش از این مرحله دستجات مختلف مشروطه‌خواه یا گروه‌بندی های مختلف جمهوریخواه ـ اگر وجودداشته باشند ـ می باید در هر طرف، خود نیز به هم نزدیک شوند و با این نزدیکی ها کار اتحادعمل با طرف دیگر را آسان سازند.

۳ـ در صورت تحقق امر بالا آنگاه نمایندگان مشروطه‌خواهان و نمایندگان جمهوریخواهان خواهندتوانست اصول حاکم بر اتحادعمل را بدانگونه که در بالا به‌اجمال بیان شد تدوین کنند.

نمایندگان مشرطه‌خواهان و جمهوریخواهان در پیمان نامه‌ی خود باید اصولی را که دولت موقت دوران گذار ملزم به رعایت آنهاست و نیز رفتاری را که همه‌ی هم‌پیمانان در فعالیت های خود رعایت می‌کنند، به‌دقت تمام قیدنمایند.

این اصول می‌تواند شامل بندهای زیر باشد:

۱ـ دولت موقت در در دوران گذار برای اداره‌ی امور به قوانینی نیازمند است که می‌بایست خود مبتنی بر یک قانون اساسی باشند. پیداست که این قانون اساسی دلخواه نیست و برای برخورداری از مشروعیت نمی‌تواند جز قانون اساسی دوران مشروطه باشد، اما با تعلیق بندهای مربوط به مذهب رسمی از یک طرف و مربوط به سلطنت از طرف دیگر.

چون این دولت خود از حق قانونگذاری برخوردار نیست دارای حق لغو بندهای نامبرده نیز نمی‌باشد. اما از لحاظ عملی جز تعلیق آنها راه دیگری ندارد. زیرا با وجود بندهای تبعیض آمیز مربوط به مذهب رسمی، انتخابات تنها می‌تواند با قانون انتخابات دوران گذشته که بر اساس تقسیم ملت به ادیان بود انجام شود و این نقض غرض خواهدبود زیرا در این صورت انجام انتخابات با رعایت حقوق برابر برای همه‌ی شهروندان ممکن نخواهدبود.

همچنین با وجود دولت موقتی که نتیجه‌ی رأی تمایل یک مجلس و منصوب یک پادشاه نیست، یعنی در غیاب یک پادشاه و مجلس، بندهای مربوط به سلطنت و مجلس شورا عملی نیستند؛ از سوی دیگر اینجا هم دولت موقت حق لغو آن بند ها را ندارد و تنها ناچار است تا تعیین تکلیف آنها از سوی مجلس موسسان، تعلیق موقت آنها را بپذیرد.

۲ـ دولت موقت با برقراری کلیه‌ی آزادیهای دموکراتیک و رعایت مُفاد اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر ضمن مدیریت امور جاری مقدمات و لوازم انتخابات مجلس موسسان را فراهم می‌سازد.

 آزادی های نامبرده شامل آزادی عقیده و مسلک و دین و مذهب، و آزادی بیان، آزادی احزاب و تشکّلات اجتماعی مانند اصناف و سندیکاها، و آزادی اجتماعات می‌گردد. در این چارچوب همه‌ی امکانات دولتی برای معرفی عقاید و مواضع احزاب سیاسی به ملت، بویژه در دوران انتخابات مجلس موسسان، باید با رعایت برابری در اختیار همه‌ی احزاب و سازمان های سیاسی قرارگیرد.

در تحت رهبری آن دولت موقت همه‌ی این نیروها می توانند با برخورداری از آزادی بیان، آزادی تشکل، و آزادی اجتماعات، و دیگر آزادیهای دموکراتیک، با برخورداری برابر از همه‌ی امکانات دولتی، و بدور از هرگونه تضییق و جو ارعاب، ضمن تأیید خواستهای مشترکی که هدف اصلی و انگیزه‌ی پیروزی اتحاد بوده، برای هدف های ویژه‌ی خود نیز مبارزه کنند؛ بدین معنی که هر یک با شناساندن خواست های متفاوت خود به ملت و تبلیغ درباره‌ی آنها بکوشند تا آراء بیشتری را در انتخابات مجلس مؤسسان بدست آورند.

دولت موقت، صرف نظر از اینکه چه گرایشی در آن اکثریت داشته‌باشد، ضامن رعایت این حقوق و آزادیها با برابری کامل برای همه‌ی گرایش ها خواهدبود.

مجلس مؤسسان ضمن تدوین قانون اساسی نوین، افزون بر تعیین ماهیت دموکراتیک نظام و خصلت لاییک آن ـ جدایی کامل دین از حکومت با رعایت آزادی کامل ادیان ـ، از میان دو شکل مشروطه و جمهوری، شکل نظام را نیز، تعیین یا از طریق همه پرسی به ملت پیشنهادمی‌کند.

با تدوین مانیفستی بر پایه‌ی این اصول جای هیچ تردیدی برای اتحادعمل باقی نمی‌ماند و هم‌پیمانان باید بدون فوت وقت به تشکیل مرکزی که بتواند و بکوشد به هماهنگی مبارزات مردم کمک کند بکوشند.

نهضت مقاومت ملی ایران که از ابتدای تأسیس آن به همت دکتر شاپور بختیار در این راه کوشیده و در آن حتی پیشگام بوده است، امروز نیز، بیش از هر زمان برای کمک به تحقق چنین اتحادی آماده است و می‌کوشد.

ما از همه‌ی شخصیت ها و گروه هایی که حضور در چنین اتحادی را در رسالت خود می‌بینند دعوت می‌کنیم که در راه تحقق آن گام نهند و اعلام می کنیم که برای همه گونه کوشش در این راه و یاری به چنین نیروهایی برای پیشرفت در این راه کمال آمادگی را داریم.

ایران هرگز نخواهد مرد

علی شاکری زند

۵  تیر ۱۴۰۱

 _________________________________________________________________

مقالات منتشر شده الزاما نقطه نظر، بيانگر سياست و اهداف نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران نميباشند. حق ويرايش اخبار و مقالات ارسالی برای هیئت تحریریۀ نشریه محفوظ است. 

http://www.namir.info