نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران

N A M I R

‏‏دوشنبه‏، 2021‏/10‏/25

 درّان صدرایی

نگرشی اجمالی بر جنایات حاج داود رحمانی

امروز ما شاهد مرگ یکی از منفورترین و هولناک ترین شکنجه گران نظام جمهوری اسلام، حاج داود رحمانی هستیم. او آهنگر فقیر و کم سوادی بود که به اراذل و اوباش حزب اللهی پیوست که در به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی نقش عمده را ایفا کردند. در بین مرداد ماه سال ۱۳۶۰ تا تیرماه ۱۳۶۳ [ایرانی]خورشیدی بنا به حکم اسدالله لاجوردی رئیس زندان قزل حصار بود. حاج داود زن و بچه های خودرا نیز برای کمک به تسهیل جنایاتش به زندان منتقل کرده بود. او برای تشدید شکنجه های جسمی خود، رکیک ترین دشنام ها را نصیب زندانیان می ساخت و با تکیه بر دید شدید زن ستیزی اش، از زدن برچسب های جنسی به زندانیان زن فروگذار نمی کرد. او پس از بازگشت از سفر حج درسال ۱۳۶۱ شیوه های سرکوب و شکنجه را تشدید کرد و بارها دستور داد که زندانیان را زیر شکنجه بکشند. او پس از آنکه از کار برکنارشد، باخیال راحتی به شغل آهنگری خود برگشت، لیکن نه به عنوان یک آهنگر فقیر بلکه به عنوان صاحب یک مغازه بزرگ دو نبش آهنگری.

حاج داود روز ۲۸ مهرماه ۱۴۰۰ به خمینی و خلخالی و اربابش لاجوردی، ملقب به اسدالله قصّاب، پیوست و جهانی را از لوث وجودش آسوده ساخت. خانواده ی این جلّاد با افتخار برایش مراسم سوگواری گذاشتند و بجای پوزش از قربانیان و بازماندگان شکنجه های پلیدش نوشتند: "با نهایت تأسف و تأثر ارتحال خادم مقدس ائمه اطهار مظهرحسن خلق و مهربانی مرحوم مغفورحاج داود رحمانی را به اطلاع اقوام، دوستان و آشنایان محترم می رساند." انسان زمانی که اطلاعیه این کوشک نمایان مَبرَز فروش را می خواند احساس می کند که جلو چشمش روی شیشه ای شفاف سوسک می کشند. به راستی که شکسپیر چه زیبا وارونه جلوه دادن حقیقت را به تصویر کشیده است:

کنیز زرد را بنگر

و زور اهرمن سایش

چه ایمان ها که بر باد فنا داده

چه آئین ها که خود ایجاد بنموده

جذام مزمن مرد جذامی را بدانسان جلوه گر سازد

که مرد وزن پرستندش

چه القاب وعناوینی که بخشاید به طرّاران

و بنشاند مر ایشان را به کرسی صدارت

تا که مردم پیش شاه تعظیم بنمایند.

حاج داود رحمانی مخترع یکی از شیوه های هولناک شکنجه است که به قبر، تابوت، قیامت، گاودانی، قرنطینه، تخت (کنایه از تخت مرده شورخانه) قفس، جعبه، دستگاه (ازنظر او دستگاه تواب سازی) و نظایر آن مشهوراست. او این شیوه را از مهر ۱۳۶۲ تا تیرماه ۱۳۶۳ در زندان قزل حصار علیه زندانیان سرموضع بکارمی گرفت. تابوت ها جعبه هایی سربازی بودند به طول دو متر و پهنا و بلندی حدود هشتاد سانتی متر که بصورت موازی در کنار هم قرارداده شده بود و زندانیان را با چشمان بسته در آن قرار می دادند که از قبل از طلوع آفتاب تا ده شب درآن بطور نشسته باقی بمانند. حاج داود این شکنجه را قیامت ۸۰ درصد می‌ نامید و بارها به قربانیان خویش وعدهٔ قیامت ۱۰۰ درصد داده بود. او با شیوه های زدیلانه خویش زندانیان را درهم می شکست و از آنان تواب می ساخت. حاج داود به محض آنکه تشخیص می داد زندانی کاملا مسخ شده است، اورا به جرگه توابان وارد می ساخت. او دست توابان را در اداره زندان و کمک به شکنجه ی زندانیان بازگذاشت و چنان قدرتی به آنان داد که در شکنجه و کشتار زندانیان مقاوم دست پاسداران را از پشت می بستند.

دختری بیست و یک ساله که سه سال پس از به قدرت رسیدن خمینی دستگیر می شود، پس از تحمل شکنجه های بسیار، و اتمام روند بازجویی، همراه با گروهی از زنان زندانی، به زندان قرل حصار منتقل می شود و درچنگال حاج داود رحمانی اسیر. آنچه در ذیل می آید ترجمه ی فارسی بخشی از شهادت ایشان است که در سال ۲۰۱۳ به زبان انگلیسی در مجله ای معتبر منتشر شده است:

"این آدم بی آبرو تک تک مارا چشم بند زد و با کابل الکتریک وحشیانه بر سروکمرمان کوبید. احساس کردم که کوهی بزرگ برسرم می کوبند. هنوز در شگفتم که چرا کورنشدم. ضربات سنگین او پرده یکی از گوش هایم را پاره کرد بطوری که امروز هم نمی توانم شنا کنم. او از ما می خواست که به دروغ اعتراف کنیم در زندان قبلی به سازماندهی دست زده ایم و خواستاراین بود از کارخود توبه و طلب بخشایش کنیم. درحالی که برایم باورکردنی نبود، مرا از دیگران جدا کردند و به محلی محقر بردند که از دو لایه تخته تشکیل شده بود و دستور دادند که در آنجا بنشینم. آنجا هیچ شباهتی به راهروهای زندان و سلول های انفرادی نداشت. جایی عجیب بود و با چشم بند نمی دانستم کجاست. قبلاً چیزی درباره ی چنین جایی نشنیده بودم.

"نشستم بدون اینکه بتوانم به جایی تکیه کنم. از درد کمر رنج می بردم و بدون تکیه دادن به جایی تحمل درد برایم بی اندازه مشکل بود. من حتی اجازه نداشتم سرم را روی دامنم بگذارم. اگرچنین می کردم کسی به پشتم فرو می کوفت و نجوا وار می گفت که دیگراین کاررا نکنم. تنها صدایی که می آمد، از رادیو بود که بصورتی یکنواخت و تکراری روزانه به زندانیان دروغ تحویل می داد. نمی دانستم چکنم و چه برنامه ای برایم دارند. آنان ما را به دشتشویی می بردند و مجبور می ساختند که سه بار در روز نماز بخوانیم. در آنجا بود که دیدم که پاهایم از ضرب کابل شلاق سیاه شده است. حتی تواب ها دلشان به حال من می سوخت. چند شب بعد متوجه صدایی شدم از زنی که در تخت مجاورم بود. دستش را از عقب لمس کردم. باورکردنی نبود که انسان زنده ای درکنار من باشد. تخت های این چنینی را در بخش ما قبر یا تابوت می نامیدند و واقعاً شبیه قبروتابوت بودند. هیچکس از قبر بغلی اش خبر نداشت. با چشم بند بلندوکلفت برچشم، تاریکی برهمه جا مستولی شده بود. آنها می خواستند که همه چیز را برای ما تیره وتار سازند. حاجی داود بارها تکرارکرد که باید در قبر تاریک بمانیم تا روز قیامت را بخاطر بیاوریم. او می پرسید شمایی که در برابر اسلام قد علم کرده اید وقتیکه در روز قیامت دوباره به زندگی بازگردید چه خواهید کرد؟

"بازگردم به زن همسایه، زمانی دستش را دردست گرفتم شروع کردم که به نواختن ضربه های مورس. نمی دانستم که به این زودی مورس یاد گرفته باشم: دو ضربه، دوتای دیگر، یک، دو، سه، یک.... چه زود ما بین هم ارتباط برقرارکردیم. از این راه بود که من دانستم کجایم و چگونه آنجا را برقرار ساخته بودند. یک روز نشسته بودم و به رادیو، که بخاطر شستششوی معزی زندانیان در سرتاسر زندان پخش می شد، گوش می دادم. این تنها راهی بود که وقت بگذرانم و احساس کنم که زنده ام. ناگهان لگد محکمی به من خورد که پرتم کرد طرف دیوار و سرم به دیوارخورد. این حاجی داود بود که تهدیدم می کرد که چنانچه با ارسال پیام با استفاده از انگشتانم روحیه زندانی دیگر را بالا ببرم گردنم را خورد[خرد] خواهد کرد. ما را ساعت پنج صبح از خواب بیدار می کردند و به زور به نمازخانه می بردند. پس از آن باید تا ده شب به صورت نشسته باقی بمانم. چقدر دوران خواب خوش بود ولی صداهای دیوانه وار خنده و یا گریه های دردناک دوستان در خواب، همه شب مرا بیدار نگه می داشت. از تنهایی شدید رنج می بردم. اگر مگس یا مورچه ای را می دیدم شاد می شدم. دیدن این حشرات مرا زنده نگه می داشت، اینکه آنها هنوز اینجایند و حرکت می کنند. با خود زمزمه می کردم: "فراموش نشده ای. هنوز زنده ای." و چقدر چنین احساسی دردناک بود. که با رشته ای باریک دیوانگی را از عقل تفکیک می کرد. لحظاتی بود که توهم به من دست می داد و قادر نبودم جلوه های عقل و جنون را ازهم تشخیص دهم. درک این وضعیت بی اندازه دشوار بود. احساس می کردم که در روند دیوانگی و درهم شکستن از درون قرارگرفته ام. کسانی در آنجا بودند که در شمار مقاوم ترین انسان ها بودند و تحت شدیدترین شکنجه کسی را لو ندادند، لیکن ناگهان به مرز جنون رسیدند و از آن گذشتند. من آهسته و بدون آنکه کس[کسی] متوجه [شود] زیر چشم بندهای خود می گریستم. چقدر دردناک است آنگاه که انسان شاهد درهم شکستن دوستانش و درهم شکستن خویش است. چه هولناک! آنان که درهم شکستند گفتند آنچه حاج داود ازآنها خواسته بود. آنان تبدیل به یک کاغذ سفید شده بودند. حاج داود و یارانش قدرت اراده را از آنان گرفتند و هرچه خواستند به آنان دیکته کردند. برخی از زندانیان درخلال مصاحبه های جنون آمیزشان اقرارکردند که به سبب رابطه تنگاتنگ با جنس مخالف به سازمان های سیاسی جذب شده بودند. من می دانستم که این واقعیت نداشت ولی درآن لحظات این خرد نبود که سخن می گفت. مقامات امنیتی جمهوری اسلامی در درون تک تک این افراد رخنه کرده بودند و این رژیم بود که سخن می گفت نه آنها."

انسان در شگفت می ماند که چگونه ممکن است فرد به جنایاتی دست زند که درنده ترین جانوران نیز از ارتکاب شان ابا دارند. مارک تواین نویسنده ی آمریکایی در نوشته ای تحت عنوان "فروترین حیوانات" از آزمایش ویژه ای در باغ وحش لندن سخن می گوید: گوساله ای را درقفس مار غول پیکر آناکوندا می اندازند. جانور گرسنه با یک جست گوساله را درهم می شکند، می بلعد و خشنود به گوشه ای می خزد. پس از آن گوساله ی دیگری را به قفس او می افکنند وهرقدر مار را ترغیب می کنند او ازجای خود نمی جنبد. نتیجه مارآناکوندا دل رحم است، لیکن حاج داود و همپالکی هایش از حداقل ترین احساس ترحم نیز برخوردار نیستند. زنده یاد احمد کسروی همگنان را از فحش دادن برحذر می دارد. او اندرز می دهد که دشنام شخصیت نازل دشنام دهنده را آشکار می کند و خشم شنونده ی دشنام را برمی انگیزاند. از طرف دیگر، فرزانگان جنوب ایران برآنند که دشنام از اختراعات لقمان حکیم است چرا که اگر دشنام نبود انسان های ستمدیده و قربانیان جنایات هولناک خشم خود را درخود می ریختند و چه بسا جان می باختند. براستی در شرایط بی پناهی و بی چارگی چه چیز جز دشنام های آبدار می تواند احساس آدمی را نسبت به یک جلاد خوش آشام بشری بیانگرباشد؟ جنایات هولناک آدم های کفتارصفت مانند حاج داود رحمانی انسان را بی اختیار به تکرار دشنام های آبدار "کنت" به "اسوالد" در "لیرشاه" شکسپیر وا می دارد:

"معجونی از یک آدم بی همه چیز، بی شرف، ریزه خوار، نوکر بی جیره ومواجب، کثافت، گداصفت، بزدل، جاکش، بی پدرومادر تمام عیار، یک بی وجدان پاپتی، جبون، کارچاق کن، کلّاشِ پول پرست، غلام صنّاری و آنکه در راه کارنیک با سردسته ی پااندازان همپایه است."

متاسفانه در جهان واژگونه ی کنونی، به ویژه در ایران امروز، حاج داودها کم نیستند. رژیم های جبّار که دزدی، فساد و نامردمی را در ذات خود دارند بصورتی مستمر به تولید و بازتولید شکنجه گر دست می یازند. شکنجه جزو جدایی ناپذیر تروریسم دولتی است ـ دولتی که ازمردمش می ترسد و با تولید شکنجه گر و اعمال شکنجه ترس در دلها می افکند و تلاش می ورزد که به آحاد جامعه تلقین کند که رژیم قدرقدرت است و جبّاریت شکست ناپذیر. چنین رژیمی به بی فرهنگ ترین و کله پوک ترین آدم ها قدرت می دهد و دستشان را برای اعمال زور و خشونت باز می گذارد. این کار به بدترین شیوه های کشتار و شکنجه دامن می زند که آثارمخرب روانی آن به نسل های [بعدی] منتقل میشود و حتی زمان زخم های جانکاه حاصل از آن را جبران نمی کند، بوِیژه آنگاه که با تعصب دینی همراه باشد.

در تاریخ جامعه ی ایرانی، ما از این جلّادان کم نداشته ایم. در اینجا به عنوان نمونه به دو مثال بسنده می کنم. مشهور است که شاه عباس اول در دربار خود پانصد جلاد آماده به خدمت داشت. در بین این جلادان دو نفر بودند بنام چیگین (گوشت خام خوار) که مقصران را زنده گوشت می کندند و می خوردند تا دیگران عبرت بگیرند. رئیس جلادان شاه فردی بود به نام "احمد آقا میرغضب". شاه عباس او را برای فرو نشاندن یک شورش مردمی به گیلان فرستاد. احمد آقا میرغضب یکسال در گیلان ماند و شب و روز مردم را قتل عام کرد. او حتی به سگ و گربه رحم نکرد. آقامحمـدشاه قاجار، که خود دست پرورده ی کریم خان زند است، به وحشیانه ترین شکل ممکن خاندان زندیه را برمی اندازد. او درکرمان هزاران مرد را کور می کند و هزاران زن را پستان می برد. معروف است که وی پانصد اسیر را گردن می زند و دویست وپنجاه اسیررا پیاده به سوی بم می فرستد درحالی که هریک از اسرا دو سر بریده برگردن دارند. حاکم بم به محض رسیدن اسرا به دستور شاه همه را سرمی برد. او که خود در جوانی توسط دشمنانش اخته شده بود، بسیاری از مخالفان خویش را اخته می کند. در رژیم جمهوری اسلامی، از بت بزرگ خمینی بگیر تا تمامی نوچه های ریز و درشت اصلاح طلب و اصول گرای رژیم، همه آنچنان دستشان تا آرنج به خون مردم آغشته است که درباره ی جنایات هریک می توان کتاب ها نوشت. زمانی که لات ها، اوباش ها و پس مانده های اجتماعی یک شبه به مسند می رسند و بی مایگان حجره های تیره وتار سر از کاخ های سر به فلک کشیده در می آورند، وضع از این بهتر نیست که هیج، روزگار مردم بی پناه رو به ادبار نیزخواهد رفت.

اگرمی خواهیم در آینده حاج داودها را نداشته باشیم، باید ازخود شروع کنیم و خود را که زاییده فرهنگ ریشه دار عدم مدارا و خشونتیم بازسازی کنیم که به قول عطار:

دردرون هرکسی صد دیو هست

دیو باید کشت یا زنّار بست

اشتباه است اگر خوش باورانه به خود بقبولانیم که سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی بصورت خودکار شکنجه گر و شکنجه را ریشه کن خواهد کرد. دراین رابطه واژگونی این نظام مبتنی بر جباریت، ستم، تبعیض، بهره کشی، سنگوارگی فکری و تیره گرایی مذهبی گام نخست در مسیر پرسنگلاخ و پیچ در پیچی است که در پیش داریم. در جوامع بسته که نه انسان ها فرصت آگاهی وآگاهی بخشی می یابند ونه فرهنگ انسانی امکان شکوفایی پیدا می کند، اکثریت آدم ها ممکن است در شرایط تهدید، بی فرهنگی، فقروتطمیع به خشونت و آزارهمنوعان خود دست یازند. آنگاه که کل جامعه مسیر تخریب را طی می کند، متاسفانه خیلی ها هم رنگ جماعت می شوند. در چنین حالتی شکنجه و نابودی دیگران برای بسیاری ازانسان ها آسان تر و امکان پذیرتر می گردد. در این رابطه اتحاد و مبارزه همگانی برای احقاق حقوق سیاسی و مدنی و پیوند آن با حقوق اقتصادی، اجتماعی از اهمیت ویژه ای برخوردار می شود. یک لحظه نباید از مبارزه ی پی گیر و درازمدت در جهت روشنگری، خردگرایی، شکوفایی فرهنگی، صلح وهمزیستی غافل بود. نفرت را باید با عشق جایگزین کرد که عشق را ارزشی است جهان شمول. این عشق مردمی را نباید با به حال خود رها کردن شکنجه گران و قاتلان مردم اشتباه گرفت. پرونده ی "خادم مقدس ائمه ی اطهار" حاج داود رحمانی و امثال او همواره باز خواهد ماند.

منبع: گویانیوز

_______________________________________________________________

مقالات منتشر شده الزاما نقطه نظر، بيانگر سياست و اهداف نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران نميباشند. حق ويرايش اخبار و مقالات ارسالی برای هیئت تحریریۀ نشریه محفوظ است. 

http://www.namir.info